`Er is niemand voor dit kind….'
Charlotte komt bij me met veel menstruatieklachten. Daarbij is haar hartslag te hoog en ademt ze veel te oppervlakkig.
Ze voelt geen bodem, ze heeft het gevoel dat ze een hol vat is.
We hebben het erover wanneer dit ontstaan is. Ze gaat met haar aandacht naar binnen en zegt: `Dat is begonnen in de wieg. Ik zie een wiegje zwevend in de ruimte in een soort kerk.'
Ik vraag haar in gedachten terug te gaan naar het huis waarin ze geboren is. Ze gaat het huis in naar de slaapkamer waarin zij als een heel klein baby'tje in de wieg ligt. Meteen weet ze: `Er is niemand voor dit kind……' Ze begint heftig en diep te huilen, de tranen stromen over haar wangen. Haar schouders schokken. Na verloop van tijd zegt ze: `Ze heeft geen vader, geen moeder, niks….' Daarna begint ze heel diep te zuchten. Dat komt vanuit haar tenen. Ik vraag haar: `Hoe is het met het baby'tje?' `Ze is koud en eenzaam. Ze vraagt zich af waarom ze er is', is het antwoord. Ik vraag haar: `Wil je het baby'tje pakken?' Opnieuw heftige huilbuien. Alle verdriet komt eruit. Charlotte zegt: `Ik weet niet of ik dat kan.' Ik: `Wacht maar, kijk er alleen maar naar.' Ze heeft pijn op haar borst.
Even later kan ze het wel. Ze pakt het baby'tje en houdt haar tegen zich aan. Ze vraagt meer aan zichzelf dan aan mij: `Waarom kwam er niemand?' Langzaam wordt ze rustiger en ze is in stilte bezig met haar herinneringen. Charlotte vertelt dat er totaal niemand was. Niemand, die veiligheid en liefde gaf. Alsof ze in een gat lag. Niemand heeft haar gepakt omdat het fijn was. Ze is wel verzorgd, maar verder was er niets. Ze heeft met niemand een binding. Ze gaat weer met haar aandacht naar het baby'tje en zegt: `Nu is het goed, ze is bijna in slaap gevallen'.
Haar moeder was in die tijd opgenomen in een psychiatrische inrichting en kreeg slaapkuren. Het was een soort Post Natale Depressie. Op het moment dat ze thuis kwam was ze totaal niet in staat haar leven en de verzorging van de baby op te pakken. Dat speelde al tijdens de zwangerschap. Ze was al 44 en had niet meer zwanger willen zijn. Ze was er wel blij mee, maar het was niet de bedoeling.
`Het was tegenstrijdig', zegt ze.'Ik was toch gek met mijn ouders op de één of andere manier. Er waren omstandigheden waar ze niet veel aan konden doen. Ik heb geen behoefte om boos op hen te zijn. Ik heb altijd geweten dat ik hen niet lastig moest vallen. Ik heb alles zelf opgelost, van kleins af aan.'
Hierna voelt Charlotte haar energie doorstromen door haar bekken en benen. Haar hart is nu ook rustiger. Daar heeft ze haar hele leven al last van gehad. Ze kwam voor deze sessie met veel moeite de trap oplopen en nu heeft ze weer energie. Ze kan het leven weer aan. Ze zal nog wel de komende tijd regelmatig aandacht aan dit kleine baby'tje besteden en haar alle liefde geven, die ze gemist heeft.
