Gelouterde zielen, die ons willen helpen
Op een woensdagavond liep ik, in gedachten verzonken, van mijn huis naar het yogacentrum in Velp. Ik kom dan langs het oude postkantoor. Een groot ouderwets en statig gebouw, dat al heel lang te koop stond. In de tussentijd werd het gebruikt door antikraakwachten. Eén van hen, Simone, een vriendin van mij, gebruikte de benedenruimte als atelier.
Terwijl ik er langsliep keek ik zijdelings naar de ramen. Ik schrok. Bij elk raam, en dat zijn er heel veel, stond iemand naar buiten te kijken. Het was een hele naargeestige sfeer en een stemming alsof je langs een ouderwetse psychiatrische inrichting loopt. Vervreemdend en een beetje angstaanjagend. Toen ik goed keek zag ik dat Simone in elk raam een schilderij gezet had van allemaal gezichten. Sombere gezichten. Ik had ze al eens eerder gezien en ze zei dat ze tot een groep behoren en dat er nog iets mee moest gebeuren. Ze kon ze ook niet verkopen, ook al zou iemand daar belangstelling voor hebben. Ze wist er duidelijk niet goed raad mee. Na mijn yoga ben ik thuis meteen achter mijn computer gaan zitten en heb haar gemaild. Wat ze in vredesnaam aan het doen was. Dat ze dat niet kon maken. Dat er echt iets anders met ze moest gebeuren.
Simone was blij met mijn directe reactie, en we overlegde wat we eraan konden doen. Diezelfde week ben ik naar haar toegegaan en kwam in haar werkruimte. Ze had alle 12 schilderijen in een halve cirkel gezet, kaarsen gehaald en haar Ascension producten erbij gepakt. Ik had mijn koffer met alle Ascension producten bij me en er ook een aantal neergezet. Daardoor kwam er meer harmonie en verbinding. We zijn tegenover ze gaan zitten en gaan voelen wat er aan de hand was. Ik zei: Ze komen echt uit een psychiatrische inrichting. Ze hebben ons iets te vertellen.
Ik vroeg innerlijk wie iets wilde zeggen. Eerst kwam er een vrouw naar voren, die vond dat ze te ver naar achteren stond. Dat hebben we veranderd. Daarna kwam iedereen stuk voor stuk met zijn of haar verhaal naar buiten.
Een vrouw had al een leven van seksueel misbruik achter de rug en was niet meer tegen het leven opgewassen. Een ander had medicijnen, drugs, gebruikt om het leven aan te kunnen en was helemaal versuft. Een man was gebroken door het leven, dat heel hard was geweest voor de gevoelige mens, die hij was. Eén vrouw had de leiding van de groep en zorgde dat iedereen aan de beurt kwam en dat alles goed verliep. Hun gemeenschappelijke verhaal was dat ze in de tweede wereldoorlog in Hongarije in een psychiatrische inrichting woonden. De hele inrichting was gedeporteerd naar het dichtstbijzijnde concentratiekamp of beter gezegd vernietigingskamp. Dat is ook precies met hen gebeurd. Ze zijn vernietigd. Vergast. Daarna waren ze er nog wel, als zielen zonder lichaam. Ze bleven bij elkaar en zochten de inrichting weer op. Dat was toch de laatste vertrouwde plek. Ze zijn al die tijd niet weer geïncarneerd en hebben zich aan elkaar vastgeklampt. Verward en verdoofd.
Totdat Simone ging schilderen en zich op haar gebruikelijke manier voorbereidde en intuïtief schilderij na schilderij op het doek zette. Ze wist ook niet wat dit te betekenen had, maar wist wel dat het om een groep ging, die bij elkaar hoorde en waarvoor zij een bepaalde zorg had.
Nadat iedereen haar of zijn verhaal verteld had hebben we ze behandeld met de Ascension producten. Simone heeft iedereen een Wheel gegeven, we hebben meer producten neergezet en zijn beiden de ruimte en deze verdwaalde zielen gaan schoonmaken van verdriet, pijn en verwarring. Daarna heb ik een visualisatie gedaan en hen allemaal gevraagd of ze contact wilden maken met de engelen, die bij hen waren. Ik heb hen uitgelegd dat ze verder mochten gaan en dat ze geholpen zouden worden. Ze zijn allemaal met deze engelen meegegaan. Dat was een heel ontroerend moment dat heel voelbaar was. Simone en ik zaten beiden met tranen in onze ogen en waren diep geraakt. Bleef nog de vraag over waarom ze naar Simone waren gegaan.
Het bleek dat Simone ook in de inrichting was geweest. Als vrouwelijke arts. Zij is niet afgevoerd naar het concentratiekamp, maar wel in de oorlog omgekomen in het verzet. Op het moment dat zij zich openstelde voor inspiratie werd de verbinding gelegd en konden zij zich zichtbaar maken.
De dag na deze bijeenkomst is Simone hard aan het werk gegaan. Ze heeft alle portretten onder handen genomen. Iedereen heeft echte ogen gekregen. Als je ze nu ziet, zie je door de ogen heen de ziel, die nu in deze mensen woont. De gelouterde zielen, die nu hier, via deze schilderijen aanwezig zijn en ons willen helpen. Helpen om te zien dat dit niet de echte wereld is, waarin wij leven. Ons echte leven speelt zich op een ander niveau af. Op een ander bewustzijn. Door naar hen te kijken, maak je contact met hun ogen en via hun ogen zie je hun ziel, en word je je ook weer bewust van je eigen ziel. Er komt een diepe communicatie tot stand. Mijn ervaring is dat ik diep geraakt word en dat onderbewuste zaken aangeraakt worden, waarbij ze me helpen hiermee in vrede te komen. De innerlijke vrede waar we ten diepste naar verlangen.
Simone van Raaij is kunstschilder en had een atelier in het oude Postkantoor in Velp. Ze is weer op zoek naar een geschikte ruimte. Wie weet er misschien één? Ze bereidt een expositie voor waarop ook deze groep weer aanwezig zal zijn en iedereen met hen kan kennismaken.
Dianne Bosch
